به گزارش الف؛ نشریه "وال استریت ژورنال" به تازگی در گزارشی از ابتکار جدید دولت آمریکا در ایجاد یک شبکه پهپادی منطقه ای در خاورمیانه که عرصه عملیاتی از کانال سوئز تا خلیج فارس و آب های مجاور سرزمینی ایران را در بر می گیرد خبر داده است. قرار است که آمریکا این ابتکار خود را با همکاری رژیم صهیونیستی و عربستان سعودی و شمار دیگری از دولت های منطقه عملیاتی کند. ابتکاری که انتظار می رود در قالب آن قریب به 100 پهپادِ گشتی به فعالیت مشغول شوند و داده های آن ها نیز به یک مرکز فرماندهی در بحرین(که میزان ناوگان پنجم نیروی دریایی آمریکا است) ارسال شود.
مقام های آمریکایی به طور خاص اعلام کرده اند که هدف از ایجاد شبکه پهپادی منطقه ای، کنترل تحرکات نظامی و نفوذ منطقه ای ایران است. با این حال، اینطور به نظر می رسد که ایجاد شبکه پهپادی منطقه ای از سوی آمریکا در منطقه، اهداف چند لایه ای را دنبال می کند که صرفا محدود به ایران نیستند.
در این چهارچوب، ابتکار اخیر آمریکا به طور خاص حامل سه پیام عمده است که توجه به آن ها کاملا ضروری است و می تواند در فهم بهتر سیاست خارجی آمریکا در قبال منطقه و به طور خاص ایران و البته شناسایی روندهای آتی، نقش بسزایی بازی کند.
1: تداوم سیاست هویج و چماق در دولت بایدن
یکی از پیام های عمده و اصلی ابتکار اخیر آمریکا در ایجاد شبکه پهپادی منطقه ای در خاورمیانه با همکاری شماری از متحدان این کشور در منطقه مذکور، تاکید بر این نکته است که واشینگتن همچنان نوعِ برخورد و مواجهه خود با کشوری نظیر ایران را از دریچه سیاستِ منسوخ شده "هویج و چماق" می نگرد.
در واقع، این دولت با ظاهری شُسته رفته تر و تاکید بر مسائلی نظیر ضرورت اتخاذ دیپلماسی جهت حل چالش‌های بین المللی، عملا همان رویه ها و سیاست هایی را در قبال کشوری نظیر ایران به کار می گیرد که دولت ترامپ در دوران کارزار فشار حداکثریِ دولت خود بر آن ها تکیه داشت.
البته که در این فضا، ادعاهای دور و دراز و مکرر بایدن و مقام های ارشد تیم امنیت ملی و سیاست خارجی وی مبنی بر اینکه سیاست و اولویت اصلی آمریکا در مواجهه با ایران، اتخاذ دیپلماسی است، به ادعایی بی اعتبار تبدیل می شود. از این منظر، ابتکارهایی از این دست از سوی آمریکا علیه ایران، عملا می توانند برای سیاست‌سازان کشورمان حامل این درس مهم و اساسی باشند که تاکید آمریکا بر مذاکره با ایران صرفا تلاشی از سوی آن در حوزه نرم و منعطفِ سیاست جهت نابودسازی کشورمان و تضعیف قدرت آن است.
مساله ای که نمود سختِ خود را در قالب هایی نظیر ابتکارهای اخیر آمریکا مبنی بر ایجاد شبکه پهپادی منطقه‌ای و یا سپر دفاع هوایی منطقه ای علیه ایران به وضوح نشان می دهد.
2: سخت بودنِ دستیابی به یک توافق اتمی با دولت بایدن
دولت بایدن تاکنون بارها ادعا کرده که آماده است تا به یک توافق جامع اتمی با ایران برسد. در واقع این دولت مدام ادعا کرده و می کند که به دنبال دیپلماسی جهت حل مناقشه اتمی ایران است و به طور ضمنی بر آن بوده تا ایران را در جایگاه متهم بنشاند.
با این حال، اقدامات آن نظیر ایجاد یک شبکه پهپادی در خاورمیانه جهت رصد نفوذ منطقه ای و مراودات اقتصادی ایران، حاکی از آن است که این دولت نه اراده و نه برنامه خاصی جهت محقق ساختن این دستورکار ندارد و اساسا به موضعِ سازنده در رابطه با معادله اتمی ایران اعتقادی ندارد.
در واقع، اعلام ابتکار مذکور آن هم در شرایطی که در روزهای اخیر طرف های غربی مدام از دسترس بودنِ یک توافق خبر داده اند و آن را اتفاقی قریب الوقوع دانسته اند، نمودی عینی از اقدام مخربی است که عملا فضای سازنده مذاکرات را نیز آشفته می کند و برهم می زند. بحران های غیرضروری که به راحتی می توان از آن ها پیشگیری کرد اما عدم پیشگیری در این رابطه، حاکی از عدم تمایل جهت دستیابی به نتایج سازنده در رابطه با مسائلی نظیر دستیابی به یک توافق در قالب معادله اتمی ایران است.
3: دلجوییِ بایدن از متحدان منطقه ای آمریکا
یکی دیگر از پیام هایی که دولت کنونی آمریکا با اعلام ابتکار شبکه پهپادی منطقه ای به دنبال عملیاتی کردنِ آن است، دلجویی از متحدان منطقه ای این کشور به ویژه عربستان سعودی و رژیم صهیونیستی است که در دوره حضور بایدن در قدرت، روابط تیره و سردی را با آن تجربه می کنند.
متحدانی که مخصوصا پس از عقب نشینی نیروهای آمریکایی از افغانستان و رها کردن اوکراین(توسط آمریکا) در قالب جنگ با روسیه، به شدت نسبت به حمایت های موثر و قابل اتکای آمریکا از خود در مواقع بحرانی بدگمان و بی‌اعتماد شده اند. در این چهارچوب، دولت بایدن با ارائه ابتکاری نظیر ایجاد شبکه پهپادی منطقه ای سعی دارد به این کنشگران این پیام را برساند که: آمریکا همچنان در کنار آن ها است، دغدغه های آن ها در رابطه با اوج گیری قدرت ایران را به خوبی درک می کند و سعی دارد با تقویت جبهه ای واحد، با این مساله مقابله کند.
