به گزارش الف؛ روز بیستمِ فروردین ماه در تقویم کشورمان، از سال 1385 و همزمان با دستیابی ایران به فناوری غنی سازی اورانیوم و راه اندازی یک زنجیره کامل غنی سازی در تاسیسات هسته ای نطنز، به یک تاریخِ ویژه و جلوه ای از خودباوری و اتکا به ظرفیت های بومی کشورمان در قالب "روز ملی فناوری هسته ای" تبدیل شده است. از آن سال تاکنون، این تاریخ جدای از اینکه به مثابه جلوه ای از غرور ملی ایرانیان و پیشرفت های ملی کشور جشن گرفته می شود، در عین حال فرصتی است جهت رونمایی از دستاوردهای جدید و پیشرفته صنعت هسته‌ایِ کشورمان که در نوع خود از رشد و تکامل تدریجی و البته قابل توجه آن در ایران نیز حکایت دارد.
این روز به طور خاص از آن جهت از اهمیت برخوردار است که جلوه ای از شعار "ما می توانیم" و تکیه بر ظرفیت‌های بیشمار علمی کشورمان را نمایندگی می کند. کشورهای غربی سال هاست در چهارچوب مراودات و روابط خود با کشورمان بویژه در دوران پهلوی، همواره این باور را به طرفِ ایرانی القا می کردند که رشد و پیشرفت این کشور بدون کمک گرفتن از ظرفیت های غرب، توهمی بیش نیست. این در حالی است که همزمان با وقوع انقلاب اسلامی در ایران، کشورمان توانست بویژه در حوزه‌های مختلفِ علمی و فناوری بدون اتکا به قدرت‌های غربی، پیشرفت های قابل ملاحظه ای را رقم بزند و حتی در این رابطه به الگویی برای بسیاری از کشورهای جهان نیز تبدیل شود. از طرفی، روز ملی فناروی هسته ای و پاسداشت آن، به نوعی این باور را در میان ایرانیان تفویت می کند که با پشتکار و تکیه بر ظرفیت های داخلی می توانند دیگر قله های مهم علمی که به نوعی در راستای تامین نیازهای کشور و قطع وابستگی آن به خارج هستند را نیز فتح کنند و در کل، بنیان های قدرت ملی کشورمان را تقویت کنند. در شرایط کنونی، استفاده از ظرفیت های فناوری هسته ای در طیف گسترده‌ای از حوزه ها بویژه عرصه های پزشکی، کشاورزی، تولید برق، و صنعت، مورد استفاده قرار می گیرد.
جدای از این ها، این روز و پاسداشت آن به نوعی یادآورِ این تفکرات راهبردی و مهم نیز است که اساسا تکیه صرفِ کشورمان به سوخت های فسیلی، بایستی از اولیت های اصلی سیاستی ایران کنار گذاشته شود و حتما با نگاه به نسل های آینده ایران، دیگر ظرفیت های پایدار و قابل اتکا نظیر انرژی هسته ای نیز جهت تقویت نیازهای آتی کشورمان مورد توجه قرار گیرد.
اضافه بر این، روز ملی فناوری هسته ای در کشورمان از سال 1385، همواره با رونمایی از دستاوردهای مختلف هسته ای دانشمندان و پژوهشگران ایران همراه بوده که این موضوع با رصد دقیق جریان های سیاسی، رسانه ای و البته علمیِ کشورهای غربی نیز مواجه شده است. در واقع، این روز در عین اینکه به یک آیینه تمام عیار از عزت و غرور ملی ایرانیان تبدیل شده، در جبهه مقابل تا حدی هراس و دلسردی کشورهای غربی و به طور کلی مخالف با ایران را از پیشرفت های هسته ای این کشور، علی رغمِ وارد آوردن فشارهای مختلف سیاسی و تحریمی به ایران، در پی داشته است. در این راستا جهان شاهد بوده که به طور خاص در طی 20 سال اخیر، غرب(بویژه آمریکا) و متحدان منطقه ای و بین المللی آن در چهارچوب مذاکرات مختلف و توافقاتی نظیر "برجام"، هر آنچه توانسته‌اند جهت محدودسازی توانمندی های اتمی ایران انجام داده اند با این حال، نتیجه و خروجیِ تمامی این تلاش ها این بوده که ایران به عنوان کشوری که زمانی صرفا به غنی سازی با استفاده از سانتریفیوژهای ابتدیی IR1 فکر می‌کرد، اکنون غنی سازی پیشرفته با سانتریفیوژهای IR9 را دستورکار خود دارد و در بحث های مرتبط با فناوری و تامین نیازمندی‌های صنعت هسته ای خود(با محوریت چرخه هسته ای) نیز تا حد زیادی خودکفا شده است.
