آموزش نیروی انسانی، یکی از حوزه های مهم در منظومه حکمرانی هر کشوری است. موضوعی که در مورد کشورمان نیز با توجه به ظرفیت های فراوان نیرو و منابع انسانی صدق می کند. در این راستا، سالانه هزینه های سنگینی در این عرصه انجام می شود که برونداد عینی آن را بایستی در رشد و پیشرفت کشورمان(به واسطه بهره‌گیری از ظرفیت های نیروی انسانی متخصص و آموزش دیده) شاهد باشیم.
با این همه، در سال های اخیر با جلوه های گوناگونی از مهاجرت و خروج نیروی انسانی متخصص از کشورمان رو به رو بوده‌ایم که این مساله حامل خسارت های جدی برای ایران است. تاکنون گزارش ها و تحلیل‌های مختلفی در مورد فرار مغزها از کشورمان منتشر و مطرح شده و دولت های مختلف هرکدام سعی داشته‌اند به طرق مختلف جلوی این روند را بگیرند. با این حال، این مساله همچنان یک معضل جدی برای کشورمان است.
به تازگی "احمد نجاتیان"، رئیس کل سازمان نظام پرستاری ایران گفته است "آمار مهاجرت پرستاران، رو به رشد است. به طوری که از سال 1400 تا 1402، میانگین سالانه مهاجرت پرستاران دو برابر شده است".
وی در ادامه خاطرنشان کرده که "کشورهای آلمان و دانمارک آغوش بازی را برای پرستاران ایرانی دارند". نکته مهم این است که در مدت اخیر شاهد اعتراضات پرستاران به آنچه عدم اجرای صحیح قانون و البته تامین نبودن وضعیت معیشتی آنان بوده ایم. موضوعی که به محض استقرار دولت چهاردهم در اولویت و روند پرداخت مطالبات پرستاران در دستورکار قرار گرفت. با این همه، در مورد آمارهای نگران کننده مرتبط با مهاجرت پرستاران از کشورمان، توجه به 2 نکته ضروری به نظر می رسد.
اولا، باید توجه داشته باشیم که مهاجرت یک پرستار از کشور و جذب شدن وی در سیستم بهداشت و سلامت کشوری دیگر، به معنای تلف شدن میلیون ها تومان هزینه ای است که از بیت المال و بودجه عمومی کشور برای تربیت یک نیروی آموزش دیده صرف شده است. از این رو، بایستی رسیدگی به مشکلات بِحق این قشر و البته دیگر اقشار مشابه، به یک اولویت برای جریان حکمرانی و مسوولان مرتبط در کشورمان تبدیل شود.
هدر رفتنِ سرمایه کشور صرفا در قالب اختلاس و برخی جرایم اقتصادی معنی پیدا نمی کند بلکه این مساله که سال ها برای تربیت و آموزش یک فرد در کشورمان هزینه شود و در نهایت این یک کشور خارجی باشد که میوه آن را می چیند هم به معنای اتلاف منابع و درآمدهای کشورمان است.
نکته دوم اینکه اقشاری نظیر پرستاران یا هر قشر دیگری، وقتی متناسب با حق خود دستمزد دریافت کنند و یا زندگی آن ها تامین باشد، دلیل و محرک جدی را برای خروج از کشور نخواهند داشت. در این رابطه، یکی از چالش هایی که تاکنون بارها و بارها در منظومه حکمرانی کشورمان به آن اشاره شده این بوده است که به مشکلات در زمانِ درست خود رسیدگی نمی شود و در نتیجه این رویکرد، مشکلات روز به روز بزرگ و بزرگتر می شوند و حل آن ها نیز سخت‌تر و پرهزینه‌تر می گردد.
از این رو، به نظر می رسد جریان حکمرانی در کشورمان نیز بایستی نوعی تغییر رویکرد را در دستورکار داشته باشد و از این رهگذر، از رسیدن برخی مشکلات و چالش ها به نقطه بحرانی نظیر آنچه در مورد تسریع روند مهاجرت پرستاران شاهد هستیم، جلوگیری کند.
