سوال این است که اراده ملی چگونه شکل می‌گیرد. اراده ملی از طریق انسجام و همگرایی همه‌ی مردم جامعه، سامان می یابد.
همگرایی را می‌توان کوشش درجهت مشارکت دادن همه طبقات مردم بدون دخالت دادن تقسیم بندی های رایج و البته غیر منطقی، قلمداد نمود. در ایجاد همگرایی آنچه اهمیت دارد شهروندی و ایرانی بودن است.
غیراز این، با پدیده واگرایی مواجه می‌شویم كه به نظر اینجانب بزرگترین «آسیب» اجتماعی و سیاسی ِ امروز است. نتیجه همگرایی، همدلی و «هم احساسی» مردم، و نتیجه واگرایی، تفرق و عدم انسجام و شاید «فروپاشی اجتماعی» خواهد بود.
اگر باور کنیم که واگرایی بزرگترین آسیب اجتماعی است، می‌توان گفت هر اندیشه، هر کلام و رفتاری که واگرایی را تشدید کند مرتکب خطایی خواهد شد که جبران و ترمیم آن گاهی ناممکن است.
دراین موضوع می‌توان مفهوم «پیوست همگرایی» را مطرح نمود.
براساس این مفهوم، کُنش‌گران سیاسی و اجتماعی، مدیران کشور، برنامه‌ریزان و متولیان امر قبل از هرگونه تصمیم گیری باید به پیوست همگرایی- واگرایی آن فکر کنند. متأسفانه بسیاری از تصمیم‌گیری ها بدون توجه به پیوست همگرایی اتخاذ شده و به جای آنکه مسأله ای را در جامعه حل کنند، برای کشور هزینه تراشیده و واگرایی را میان مردم، و میان مردم و حاکمیت افزایش داده است.
همگرایی موجد اراده ملی و تحقق امر ملی است، و در مقابل، واگرایی اراده و عاملیت یک ملت را مخدوش می‌سازد.
