اگر درست نقد نکنیم و مطالبه گری را از مسیر صحیح انجام ندهیم، محکوم می شویم به سکوت. خود خوری و خون دل خوردن ، نگفتن و ننوشتن و حتی بی تفاوت شدن ، ثمره ی نقدِ بد و مطالبه گری نادرست است .
ترس اینکه حرف حساب ، نقد درست و مطالبه گری صواب بین انبوهی از تهمت ها و دروغ ها و نقشه کشیدن ها و پرونده سازی ها و سیاسی کاری ها ، گم شود ، وادارت می کند نظاره گری کنی، همین !
وقتی رسانه را ، قلم را ، خبرنگاری را ، سوت زنی را ، مطالبه گری را و منتقد بودن را با شهرت و میز و دسته و جناح و منفعت های شخصی و سلیقه های فردی و خصومت های شخصی و انتقام های سیاسی معامله کنیم در حقیقت این واژه های مقدس را به ابتذال کشیده ایم. و ابتذال این واژه ها یعنی از دست دادن مردم ، کم شدن اعتماد آنها و ناامید شدنشان و از دست دادن اینها یعنی غرق شدن کشتی ای که همه سوار آنیم !
مطالبه گری هیاهو ندارد ،سر و صدا هم. مطالبه گری دفتر و دستک و ساختمان و قرارگاه و مجمع نمی تواند داشته باشد .
مطالبه گری با مچ گیری و بی آبرو کردن این و آن متفاوت است.
مطالبه گر ، اگر گزینشی "فریاد" بزند ، اگر بین فاسد ها و مفاسدشان فرق بگذارد ، از رسالتش دور شده است .
فساد ، فساد است چه در فلان نهاد انقلابی باشد چه در فلان دستگاه دولتی ، چه مرتکبش این طرفی باشد و چه آنطرفی ، و چه حمایت فلان شخصیت را داشته باشد چه نه .
مطالبه گر اهل معامله نیست ، چپ و راست ، اصول گرا و اصلاح طلب ، خودی و غیر خودی ، نمی شناسد .
اگر مطالبه گر خودش از مدار عدالت خارج شود ، می شود مصداق وای به وقتی که بگندد نمک!
ما حصل مطالبه گری اصلاح است ، پس در مطالبه گری نه تخریب داریم نه توهین و نه پرونده سازی و نه حرف بی ربط و سند ، مطالبه گری نق نق کردن هم نیست. ارائه راهکار است به همراه استمرار درخواست و مطالبه . دوستانی که خود را کارشناس همه ی امور می دانند و برای هر اتفاق و رخدادی شیپور مطالبه گری می نوازند اساسا مطالبه گر نیستند. مطالبه گری بدون کارشناسی و تخصص، بدون رفتار هوشمندانه و بدون ارائه راه حل و بدون استمرار تا حصول نتیجه ، نتیجه اش می شود همان مخرج مشترکی که با دشمن پیدا می کنیم !
در مطالبه گری باید به مسائل اساسی و مهم پرداخت ، ورود مطالبه گر ها به مسائل خرد و بی اهمیت افتادن در دام است . دامی که توسط آنهایی پهن شده که ریگی به کفش دارند و سیاست شان سرگرم کردن مطالبه گرهای واقعی است !
فساد ها و ابتذال های کلان و مهم ، اساسا بی سر و صدا و هیاهو رخ می دهد . مطالبه گر درست نشانه می رود و برای همین باید نشانه اش بروند.
قطعا مطالبه گری هزینه دارد . . .
پی نوشت
دوستانی که یک شبه نظرشان در مورد آدم ها و جایگاه آنها عوض می شود و یا با یک جلسه در یک خلوت ، سهمی می گیرند و به ناگاه آدم خطرناک دیروز برایشان فرشته ی نجات می شود و یا با یک مصلحت سیاسی و جناحی از حق و جانب داری آن دست می کشند و باطل را ترجیح می دهند، اساسا مطالبه گر نیستند ، دغل کارانی هستند در لباسی مقدس !
